Poszukując szczęśliwych miejscówek, odkryłam niezwykłą uliczkę o kształcie placu (niezbyt wielkiego), ukrytą na tyłach archikatedry świętego Jana w Warszawie – Kanonię. Ilekroć spaceruję od strony Zamku Królewskiego do Rynku Starego Miasta, zawsze zbaczam z głównej trasy, by odwiedzić Kanonię. Zachwyca mnie jej klimat, a także atmosfera tajemnicy, ale o tym za chwilę, gdyż głównym motywem mojego postu jest szczęście. Mniej więcej na środku ulicy (placu) stoi piękny, popękany dzwon. To siedemnastowieczne cudo podobno spełnia życzenia. Wystarczy go dotknąć, zamknąć oczy, pomyśleć marzenie, a potem obejść raz dookoła. Wiele razy odwiedziłam Kanonię, ale nigdy nie próbowałam.
Wspomniałam atmosferę tajemnicy, którą odczuwam za każdym razem, gdy tam jestem. Być może wpływa na to świadomość, że dawniej na tym miejscu był cmentarz, a w budynku pod szóstką więzienie dla skazanych przez sądy kościelne, a później także prosektorium dla wiślanych topielców. To obok Kanonii doszło do zamachu na Zygmunta III Wazę, kiedy król wędrował na mszę do kościoła. Co prawda domy, które dzisiaj stoją przy Kanonii, odbudowano po wojnie, gdyż ulica spłonęła w czasie powstania warszawskiego, ale fundamenty “pamiętają” swych wielkich właścicieli, jak na przykład Oppmana czy Staszica, a także trzynastu kanoników, od których ulica wzięła swą nazwę. Ciekawostką jest także najwęższa w Europie kamienica, która ma zaledwie dwa metry szerokości. Podobno dawniej płaciło się podatki w zależności od szerokości fasady domu, tak więc sprytny właściciel skutecznie obszedł reguły podatkowe, a jego dom tak naprawdę był dużo szerszy niż fasada.
Warto zboczyć z głównej trasy i odwiedzić Kanonię, która cały czas kryje w sobie wiele tajemnic, no i zawsze można spróbować zawalczyć o szczęście.
nie tylko miejsca 